Medycyna zachodnia ma swoje początki w V w. p.n.e., kiedy Hipokrates uznał, że podłożem choroby są przyczyny fizyczne, uczył diagnozowania opartego na obserwacji oraz leczenia polegającego na analizie naturalnych procesów organizmu.
Corpus Hippocraticum – najstarszy zachowany zabytek piśmienniczy medycyny starożytnej Grecji, według tradycji przypisywany Hipokratesowi z Kos jest w istocie zbiorem rozpraw wielu anonimowych autorów i składa się z wielu rękopisów, które uporządkowane przez bibliotekarzy aleksandryjskich, zostały zgrupowane w całość.
Następcy Hipokratesa, między innymi Galen pozostawił bogaty zbiór tekstów medycznych po grecku, w tym szereg komentarzy do prac Hipokratesa. Opisał 7 nerwów czaszkowych, zastawki serca oraz różnice między tętnicami i żyłami; między innymi wykazał, że tętnicami płynie krew, a nie powietrze, jak sądzono dotychczas. Usystematyzował wady postawy i jako pierwszy wprowadził terminy: scoliosis, kyphosis, lordosis. Wiele spośród terminów dotyczących anatomii, patologii i leczenia, które występowały w tych tekstach, jest używanych w języku angielskim do dzisiaj, często nawet bez zmiany znaczenia.
Korneliusz Celsus był autorem encyklopedii medycznej oraz traktatu o zabiegach medycznych.
Wiele kuracji przepisywanych przez lekarzy rzymskich opierało się na ziołach. Aptekarze starożytnych Rzymian zajmowali się zbieraniem ziół i przekazywali je lekarzom do sporządzania mieszanek zgodnie ze spisanymi recepturami.